Ontvangen is ook een vorm van geven.

De afgelopen zomer heb ik deelgenomen aan een groepsvakantie in de Achterhoek. Van te voren kreeg ik nog een mail van de organisator. Of ik nog even extra in mijn kledingkasten wilde duiken, voor kleding die ik eventueel zou willen ruilen voor een kledingbeurs op de camping. Tussen het werken moest ik nog mijn tas inpakken, wilde mijn werk goed afronden voordat ik mijn vakantieperiode in ging. Dat betekende voor mij dat ik er niet aan toe kwam ook nog eens kritisch mijn kledingkast door te spitten.

Al vrij snel in de kampeerweek was de kledingbeurs. Bij het aankondigen van de activiteit werd nog gezegd dat er best veel kleding werd aangeboden, dus dat het ook wel een 'kledingweggeeffeest' mocht zijn. In een activiteitengebouw stalden veel mensen hun aangeboden kleding uit. Wat zaten er mooie  kledingstukken tussen! Broeken, jassen, maar ook jurken, tuniekjes... je kon het zo gek niet bedenken. "Wat balen dat ik niets mee heb gebracht, want nu kan ik ook niets meenemen", dacht ik. Totdat ik me bedacht dat ik nog wel wat contant geld had. Ik was vooral op zoek naar tops en blouses. En warempel: bij een heel schattig witte blouse met roosjes, was dat net het verloren muiltje van Assepoester. Bovendien trof ik een hele leuke top, die naadloos aansloot bij mijn eigen mosgroene rok, die ik ook in mijn reistas had zitten. En als klap op de vuurpijl zaten er dure merken spijkerbroeken bij, die mij eveneens zaten als gegoten. "Jeetje, wat staat jou die spijkerbroek mooi!', kreeg ik van een vrouw te horen. "Die blouse, echt passend bij je figuur!", merkte een andere vrouw op. Helemaal happy was ik..... tot het moment dat ik me realiseerde dat ik niets te ruilen had en lang geen genoeg contant geld had, om deze flinke stapel enigszins te vergoeden. 

Ik ijsbeerde wat rond en wilde het liefst de stapel kleding weer voorzichtig tussen de andere kledingstukken wegmoffelen en onopgemerkt vertrekken. Ik wist niet hoe ik dit voor elkaar moest krijgen, omdat de sfeer zo open en betrokken was. Dat maakte wel,dat ik langzamerhand durfde te vragen aan de eigenaar van mijn stapel kleding, of ik met mijn briefgeld deze kleding wel mee mocht nemen. Deze vrouw keek me heel verbaasd aan. "Nee hoor, we nemen helemaal geen contant geld aan." zei ze. Ik wist even niets te zeggen. Elk woord wat ik uit wilde spreken, deinsde weer terug in mijzelf. Ik kwam in de knoei met iets in mij. Ik kon die vrouw toch niet beroven van wel zeven kledingstukken? Ik wilde écht iets bijdragen. Ik dacht zelfs nog na over kleding in mijn reistas, die ik eventueel zou willen afstaan aan haar. We hadden ten slotte dezelfde maat. Op een gegeven moment vroeg de eigenares van dat kraampje of ik tevreden was over de kleding. "Maar hoe kan ik het vergoeden?" vroeg ik nogmaals. De vrouw antwoordde: 'Ik ben oprecht blij als jij met plezier deze kleding zou meenemen." Ik merkte dat ik nog naar een excuus aan het zoeken was. Ik gaf aan dat zij wel hele dure merkkleding zo maar weggaf moest er vooral ook nog even bij zeggen dat ik heus wel iets zou kunnen missen. Indirect zei ik daarmee dat ze vooral niet moest denken dat ik een arme sloeber ben die het niet zou kunnen betalen. Toen dacht ik weer aan het moment waarop zij aangaf zo blij te zijn als ik het met plezier zou aannemen. Ik zag de oprechtheid in haar ogen weer voor me. En toen dacht ik: 'Ik ben gek als ik dit niet aanneem! Ik dankte haar hartelijk voor mijn stapel kleding en met een volle tas gekregen nieuwe aanwinst, liep ik over het kampeerterrein naar mijn tentje. En ik nam nog iets mee... dat was de warme gloed van die vrouw.

Diezelfde avond was er een dansworkshop. Die kledingmevrouw was er ook. Ik had het topje aan, dat precies paste bij een mosgroene jurk, die ik mee had. Tijdens de dans wisselden we blikken naar elkaar uit. Zij blij, ik blij. Dit gaf een speciale energie tijdens de dans. En weetje wat zo leuk was? Die vrolijkheid en warmte deelde ik als vanzelf uit ook naar andere dansers. Dat merkte ik door de blikken van anderen heen. 

Wat heb ik hier uit geleerd? Dat ik mijn ego opzij moest zetten om wérkelijk te ontvangen. En door dat te doen, gaf ik mijn dankbaarheid en stroomde er een golf van warmte en vrolijkheid door mij heen, wat ik weer aan anderen kon doorgeven. En dat is toch veel meer waard dan briefgeld!

Vind je het lastig om echt te ontvangen, en voel je je vaak schuldig, als je iets van iemand krijgt? Deel het eens met mij onder het genot van een kopje koffie of thee, en wie weet kan ik je verder helpen om te geven door te ontvangen!